Raisin' raiders

Na vijf en half jaar is het zover, vandaag is de tijd gekomen om afscheid te nemen van de tropenjaren. Nu onze jongste komende zondag vier wordt, gaat hij vanaf de erop volgende dag, full time naar de basisschool. Dit is voor mij persoonlijk een zogenaamd "momentje" om bij stil te staan.

Waarom vandaag afscheid? Vandaag was de laatste dag dat ik samen met Pim een volledige dag samen was. Vanaf nu zal ik de boodschappen alleen halen, meer tijd voor mezelf hebben, en tegelijkertijd meer alleen zijn. In het kader van reflectie, kijk ik met trots terug op de afgelopen vijf en half jaar. We hebben er samen voor kunnen zorgen dat we twee geweldige kinderen hebben. Ook zijn we nog steeds samen ondanks heel wat horrornachten en de daardoor uit voortkomende (over-over-)vermoeidheid.

Heel veel vermoeidheid

En over die vermoeidheid moet je niet te licht denken. Je hebt je kinderen natuurlijk niet voor het uitkiezen, zo heeft onze dochter ongeveer de eerste tweeënhalf jaar van haar leven iedere nacht gehuild. Het begon vaak rond elf uur en het kon zo tot vier uur duren. Geen land mee te bezeilen. Mocht ze uiteindelijk in slaap vallen, dan kon je er bijna gif op innemen dat Pim wakker werd en begon te huilen. Na een paar maanden op een dergelijke manier te leven, weet je wat het betekend om echt moe te zijn. Het helpt ook niet mee dat andere ouders je vertellen dat hun kinderen altijd doorslapen.

Zo kun je je ook indenken dat ik als huisvader met eigen zaak, de focus voornamelijk had op het zijn van huisvader en de essentie van het hebben van een gezin. Daardoor zijn er heel wat zakelijke en sociale contacten vertroebeld, zeker met vrienden zonder kinderen. Ik bedoel, ik werkte ook gewoon maar wel een stuk minder en op andere tijden. Als de kinderen op bed lagen waren we gewoon te moe om nog ook maar iets te ondernemen.

Met frisse blik vooruit

Als ik naar de toekomst kijk zie en voel ik niets anders dan blauw, blauw en nog eens blauw. Blauw betekend voor mij iets als een nieuwe start, of een logisch gevolg als afsluiting van een periode, of vrij letterlijk een nieuw jaar, een vredig gevoel. Ik zie mezelf dan ook op een kruispunt staan, met heel veel open richtingen en nieuwe kansen waarbij ik nog niet weet hoe ik mijn leven ga invullen. Uiteraard heb ik er ideeën bij, zoals dat ik niet alleen wil zijn, dat ik veel wil vliegen (met drones) en nieuwe mensen wil leren kennen.

Ga ik weer volledig voltijds ZZP-er zijn? Word ik freelancer? Ga ik werken voor een baas en met collega's samenwerken? Moet ik me focussen op het worden van een gecertificeerd drone piloot? Ga ik beginnen met het schrijven van een thriller? Word ik Nederlands nieuwste YouTube ster? Ik weet één ding zeker, dat is dat ik zo weinig mogelijk alleen wil werken. Ik wil met mensen samenwerken, sparren, het vieren als een project succesvol is afgerond en zo duurzame privé en zakelijke relaties opbouwen.

Werken voor een baas schept voor mij bijvoorbeeld heel veel ruimte, een inkomen is zo goed als gegarandeerd, net als collega's. Zo wordt bijvoorbeeld het schrijven van een boek ineens ook haalbaar en ontstaat er een natuurlijke balans.

Van rozijnen stropers naar pubers

Uiteraard is het verhaal van onze raisin' raiders (opvoeden van rozijnen stropers) nog lang niet uit. Ook zullen er nog heel wat zakken rozijntjes verorberd worden voordat Maud en Pim aan het puberen raken. Bij deze neem ik wel met trots afscheid van een hele hectische, vermoeiende, leerzame en achteraf oh zo'n mooie periode waar ik de rest van mijn leven nog vaak aan terug zal denken. Ik vergeet bijvoorbeeld nooit meer de eerste keer dat ik de zwarte haartjes van onze dochter zag, of hoe versteend ik was toen mijn buurvrouw samen met "ik" onze zoon, thuis op de wereld zette (de bevalling geen zeer snel). Vanaf nu is het recht vooruit, met heel veel mooie herinneringen en mooie ervaringen.

Mocht je deze blog trouwens lezen, en jezelf herkennen? Bel me gerust op voor een koetjes en kalfjes praatje of voor het uitwisselen van ervaringen.