Mijn litteken en ik

Het is alweer even geleden. Ik wist zelfs niet meer in welk jaar, maar na grondig foto onderzoek kan ik zeggen dat het 2002 was. Waarschijnlijk in de zomer van 2002 toen ik met een drietal vrienden in Hippolytushoef (Hippo) ging karten. "Hippo-de-wat?" Als je in Den Helder wilt karten, dat gaat niet. Destijds moest je dus naar de indoor kartbaan van Hippo. Deze lag op zo'n 20 autominuten rijden richting de Afsluitdijk.

De vlek

Maar waarom begin ik over een kartavontuur in de zomer van 2002? Nou, eigenlijk omdat ik hier een aardig opvallend litteken op mijn voorhoofd aan over heb gehouden. Gelukkig is het niet meer zo opvallend als op de inleidende foto waarop de wond nog zeer vers was, maar het is nog steeds goed zichtbaar. Ik krijg dan ook met enige regelmaat de opmerking dat er een zwarte vlek op mijn hoofd zit. Of dat er iemand naar je seint van: "Hé! Je hebt een vlek op je hoofd.".

Er was echter een tijd dat dit litteken ook leuk was. Ik ben nooit een echte uitgaanstijger geweest, maar tijdens bezoekjes aan de Vijverhut hebben er aardig wat dames spontaan en vanuit het niets op mijn voorhoofd staan poetsen. Wat natuurlijk alle gelegenheid gaf om een praatje te maken. Allemaal kwamen ze trouwens ook tot dezelfde conclusie: De vlek gaat er niet af.

Mijn litteken verklaard

Voordat je kan beginnen met karten, moest je een aantal zaken regelen. Al met al niet veel werk omdat je een passende overall en helm gewoon kunt lenen. Ook het hygiënische haarnetje krijg je er gewoon gratis bij. Voordat je instapt diende je ook een schadeloosheidsdocument te tekenen. Nou ja, eigenlijk was het een documentje gezien het formaat een A9 o.i.d. betrof.

Op het circuit was er een fly-over. Dit is een soort helling waarbij de baan de hoogte in gaat en vervolgens weer naar beneden. Nadat ik van de helling af racete, ging ik op de rem voor de volgende 180-gradenbocht. Maar, mijn rem deed het niet (meer). Ik kijk naar beneden en zie een straaltje vloeistof omhoog schieten. Ik kijk weer op, en daar was de bandenstapel. BAMMM!

Op dat moment voel je de druk op je lichaam, je voelt de adrenaline van de knal, je bedenkt je dan opeens: "Shit! Mijn tanden!". Dat was mijn eerste gevoel, dat ik een paar tanden kwijt was. En ik dank mijn God nog steeds op mijn blote knietjes dat dat niet het geval was. Op dat moment staat een ander persoon (ook Bob genaamd) naast mijn kart, ziet waarschijnlijk bloed en doet voorzichtig mijn helm af.

Vanaf dat moment gaat alles qua herinneringen heel snel. De mensen die me uitlachten in het "restaurant", de zorgzame barkeepster, trillende benen, de huisarts in Hippo en een tetanusprik.

Moraal van het littekenverhaal

Ik heb geen idee met wat voor snelheid in de bandenstapel in gegaan ben, maar ik weet wel waar ik mijn litteken aan over gehouden heb. Een te grote helm. Tijdens het passen heb ik een comfortabel zittende helm gekozen, blijkbaar dus te ruim. Door de knal is deze over mijn hoofd geschoven en iets scherps in de helm heeft de wond veroorzaakt. Het zwart blauwige wat je vandaag de dag ziet rondom mijn litteken is waarschijnlijk iets van schuimrubber uit de helm.

Inmiddels heb ik zelf ook kinderen en die maken ook de nodige stunts mee waarbij je als ouder je hart vasthoud. Niet alleen omdat ze pijn zouden kunnen krijgen, maar ook omdat je wilt dat zij geen littekens krijgen. Natuurlijk vond ik het in eerste instantie echt niet cool om met zo'n jaap rond te lopen. Nu ben ik er helemaal aan gewend, het hoort zelfs bij mij. Kortom ik heb er totaal geen last van. Ik ben nu in dit kader eigenlijk wel benieuwd hoe mijn ouders er destijds er naar gekeken hebben. Zal het binnenkort eens vragen!